Vergezichten of hapklare brokken?
"Het gaat om de beweging, niet om de onderliggende redenen"
De economie bloeit. De arbeidsreserve droogt in een rap tempo op. De ontgroening zet door, net als de vergrijzing. Het perspectief is daarmee helder. Er zijn straks minder mensen beschikbaar dan we nodig hebben. Tenminste, als we ervan uitgaan dat we de dingen blijven doen op de manier waarop we dat altijd hebben gedaan. Iedereen weet echter dat dit niet het geval is. We spelen in op de omstandigheden. Die noodzaken ons om andere oplossingen te vinden. Of die oplossingen nu vanuit een positieve invalshoek - het wenkend perspectief - worden gezocht, of vanuit een negatieve invalshoek - het doomsday scenario - maakt niet zoveel uit. In beide gevallen is het een reden om in beweging te komen. "Elke reis begint met een eerste stap" |
Het gaat om de beweging, niet om de onderliggende redenen. Vluchten voor gevaar is een natuurlijke, instinctmatige reactie. Rennen naar iets onbekends is voor ons tegennatuurlijk. We moeten onszelf ertoe zetten. In dat geval helpt het als we iemand kunnen volgen. Ook dat is een instinctmatige reactie. We zijn nu eenmaal graag deel van een groep. Dat vraagt om leiderschap en mensen met een visie, die in staat zijn anderen mee te nemen en vertrouwen te schenken. Elke reis begint met een eerste stap. Als die stap gezet wordt en het leidt tot een nieuw perspectief - per slot van rekening zakt de horizon dan weer wat weg - genereert dat vertrouwen en de bereidheid een volgende stap te zetten. Waar de een getriggerd wordt door het grote meeslepende verhaal, geldt dat een ander meer hecht aan korte, overzichtelijke doelen. Een olifant eet je nu eenmaal in stukjes. |