Uitbreiding deeltijdcontracten draagt bij aan oplossen tekorten

Als iets duidelijk is geworden tijdens deze periode van schaarste op de arbeidsmarkt, is dat instellingen het zich niet kunnen permitteren af te wachten tot vacatures zichzelf vervullen. Alle kansen moeten worden aangegrepen om de kwaliteit van de zorg te bewaren. Een van die mogelijkheden om het potentieel binnen de huidige arbeidsmarkt beter te benutten, komt van Het Potentieel Pakken, een stichting die in het voorjaar van 2019 is opgericht door Wieteke Graven. Zij legt uit hoe zorg- en welzijnsinstellingen én de (vrouwelijke) werknemers kunnen profiteren van de diensten die de stichting aanbiedt.

De aanleiding voor het oprichten van Het Potentieel Pakken (HPP) is een in 2018 verschenen rapport van McKinsey & Company met de titel ‘Het Potentieel Pakken: de waarde van meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen op de Nederlandse arbeidsmarkt.’ De realiteit van vandaag is dat de zorg een deeltijdsector is. Voor alle landen geldt dat meer dan 80% van alle zorgmedewerkers vrouw is, maar Nederland is daarnaast koploper als het gaat om deeltijd werken. Dat gaat op voor maar liefst 82% van de vrouwen. Bij mannen is dat cijfer ongeveer de helft.

Een bewuste keuze maken

Belangrijkste les uit het rapport is dat het potentieel van vrouwen op de arbeidsmarkt ‘niet optimaal’ wordt ingezet. Met Het Potentieel Pakken wil Wieteke Graven hierin verandering brengen: “Die kleine contractgrootte van vrouwen van soms maar 12 of 16 uur is vaak niet eens een bewuste keuze geweest. Het is zo gegroeid en tijdens hun loopbaan is het arbeidscontract gelijk gebleven. Overigens wil ik daar wel graag bij zeggen dat het niet de bedoeling is dat iedereen nu fulltime moet gaan werken. Het gaat ons erom dat zorgmedewerkers een bewuste keuze maken. Dat betekent dat ze zich goed realiseren wat de implicaties zijn van een bepaalde contractgrootte, bijvoorbeeld financieel. Als medewerkers aangeven dat ze geïnteresseerd zijn in een groter contract, werken wij er samen met zorgorganisaties aan om bestaande belemmeringen weg te nemen.”

“In de praktijk blijkt dat veel vrouwelijke zorgmedewerkers ooit een contract hebben getekend voor een aantal uren per week en dat dit in de loop der jaren nooit is veranderd. Het contract is hoogstens naar beneden bijgesteld, in de periode dat er kinderen kwamen. Als we vragen waarom iemand 18 of 20 uur werkt, merken we dat mensen daar